Fizjoterapia to starożytna forma leczenia, która specjalizuje się w przywracaniu ruchu, siły fizycznej i funkcjonowania osób dotkniętych jakąś formą urazu, choroby lub niepełnosprawności. Jej historia sięga czasów starożytnych.
Proces działań fizjoterapii obejmuje użycie ruchów mechanicznych i siły w celu naprawienia upośledzeń i pomocy w promowaniu funkcji, mobilności i jakości życia. Dokonuje się tego poprzez staranną ocenę, ocenę, diagnozę, prognozę i interwencję fizyczną. Usługi fizjoterapeutyczne mogą być wykonywane i prowadzone równolegle lub razem z innymi odpowiednimi usługami medycznymi.
Fizjoterapeuci wykorzystują swoje umiejętności i wiedzę do poprawy szerokiego zakresu schorzeń związanych z różnymi częściami ciała, w tym:
- Układ neurologiczny: stwardnienie rozsiane, udar mózgu, choroba Parkinsona
- Układ mięśniowo-szkieletowy: urazy sportowe, choroba zwyrodnieniowa stawów, ból dolnej części pleców
- Układ sercowo-naczyniowy i oddechowy: przewlekła obturacyjna choroba płuc, niewydolność serca, mukowiscydoza
Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się jaka jest historia rozwoju fizjoterapii jako dziedziny naukowej.
Wczesna historia fizjoterapii
Według niektórych zapisów (obrazkowych i pisanych) odkrytych przez historyków, zabiegi fizjoterapeutyczne, takie jak hydroterapia, przekazy terapeutyczne i ćwiczenia stosowano w krajach takich jak Indie, Chiny i Grecja tysiące lat temu. Około 1000 roku p.n.e. Chińczycy wykonywali ćwiczenie Cong Fu, aby poprawić ułożenie ciała i poprawić oddychanie. Indianie byli również znani z wykonywania pewnych form ćwiczeń i wiadomości w leczeniu zapalenia stawów[1].
Około 500 rpne w starożytnej Grecji, grecki lekarz Herodicus wyjaśnił ćwiczenia znane jako Ars Gymnastica lub Sztuka Gimnastyki, które obejmują zapasy, chodzenie i podnoszenie ciężarów w celu poprawy niektórych stanów gorączkowych.
W 460 rpne Hipokrates, starożytny grecki lekarz, tradycyjnie uważany za ojca medycyny, kładł nacisk na ćwiczenia poprawiające siłę fizyczną. W tym samym roku w Grecji Hektor zastosował hydroterapię (czyli terapię wodną)[2].
Około 180 rpne Rzymianie przyjęli formę ćwiczeń zwaną gimnastyką, aby poprawić siłę fizyczną. Później, w II wieku, słynny lekarz Galen nauczał o wykonywaniu nowoczesnych ćwiczeń poprawiających ogólną siłę.
XIX wiek
W XIX wieku doszło do kilku ważnych wydarzeń w dziedzinie fizjoterapii, począwszy od założenia Królewskiego Centralnego Instytutu Gimnastycznego (RCIG) w 1813 roku przez Pera Henrika Linga. Uważano go za ojca szwedzkiej gimnastyki. Starając się zaradzić wielu kontuzjom, których doznali gimnastycy, specjalizował się w masażu, manipulacji i ćwiczeniach. Jego techniki i ćwiczenia rozszerzono później na całą Europę i Amerykę[3]. Poza tym Instytutem inne godne uwagi wydarzenia z XIX wieku to:
- Pierwsze użycie słowa „fizjoterapia” w języku niemieckim jako słowa „fizjoterapia” przez lekarza wojskowego dr Lorenza Gleicha w 1851 r.
- W 1894 roku grupa czterech pielęgniarek – Lucy Marianne Robinson, Rosalind Paget, Elizabeth Anne Manley i Margaret Dora Palmerin – utworzyła w Wielkiej Brytanii Chartered Society of Physiotherapy.
- W tym samym roku słowo „fizjoterapia” zostało ukute w języku angielskim przez angielskiego lekarza dr Edwarda Playtera w „Montreal Medical Journal” – po 43 latach istnienia niemieckiego terminu „fizjoterapia’’.
Jednak dopiero w XX wieku dziedzina fizjoterapii zaczęła nabierać jakiejkolwiek spójności.
Historia współczesnej fizjoterapii
Do początku lat 50. fizjoterapia odbywała się wyłącznie w szpitalach. Dopiero pod koniec lat pięćdziesiątych fizjoterapeuci zaczęli leczyć pacjentów poza szpitalami. W 1974 roku wielu lekarzy w Stanach Zjednoczonych specjalizowało się w fizjoterapii.
Terapia manualna została spopularyzowana na całym świecie w 1974 roku, kiedy to powstała „Międzynarodowa Federacja Ortopedycznej Terapii Manipulacyjnej”. Dalszy rozwój w dziedzinie fizjoterapii odnotowano w latach 80. XX wieku, kiedy wykorzystanie komputerów stało się powszechne w naukach medycznych. Do uprawiania fizjoterapii wprowadzono różne urządzenia, takie jak stymulatory elektryczne, co zwiększyło efektywność leczenia.
Obecnie fizjoterapia Poznań jest stosowana w leczeniu różnych dolegliwości i schorzeń. Pacjenci mogą szukać leczenia bólu pleców, choroby zwyrodnieniowej stawów, choroby Alzheimera, choroby Parkinsona, zapalenia kaletki, nadwyrężeń mięśni, zaburzeń równowagi, reumatoidalnego zapalenia stawów i wielu innych schorzeń. Cele fizjoterapii zależą od unikalnych potrzeb pacjenta, ale często pożądane rezultaty obejmują: zmniejszenie bólu, zwiększenie zakresu ruchu, zwiększenie wytrzymałości i siły, przywrócenie niezależności, zmniejszenie stresu i lepszą jakość życia pacjenta.
[1] Wielka Fizjoterapia, pod red. Zbigniewa Śliwińskiego i Aleksandra Sieronia, Wydaw. Elsevier Urban and Partner, Wrocław 2014, tom: I, s. 1
[2] j.w., s. 2
[3] j.w., s. 3
