Neuromobilizacja jest techniką wykorzystywaną w ramach usług fizjoterapia Poznań. Ma na celu poprawę funkcjonowania układu nerwowego poprzez wpływanie na mobilność nerwów obwodowych. Polega na zastosowaniu odpowiedniego ruchu i manipulacji, które mają na celu ułatwienie przepływu nerwów przez tkanki otaczające, poprawę elastyczności nerwów oraz zmniejszenie ewentualnych ograniczeń ruchowych.
W fizjoterapii neuromobilizację stosuje się w przypadku różnych problemów neurologicznych i ortopedycznych. Może być skuteczna w leczeniu objawów takich jak ból, drętwienie, osłabienie mięśni, sztywność stawów, a także w przywracaniu pełnego zakresu ruchu.
Proces neuromobilizacji obejmuje ocenę pacjenta w celu zidentyfikowania problematycznych obszarów nerwowych. Następnie fizjoterapeuta stosuje odpowiednie techniki ruchowe i manipulacyjne, które mają na celu delikatne rozciągnięcie i manipulację nerwami w celu poprawy ich elastyczności i funkcji.
Ważne jest, aby neuromobilizację przeprowadzał wyszkolony fizjoterapeuta, ponieważ niewłaściwe techniki mogą potencjalnie spowodować uszkodzenie nerwów. Dlatego konieczne jest dokładne zrozumienie anatomii i fizjologii układu nerwowego oraz odpowiednie umiejętności praktyczne.
Neuromobilizacja może być stosowana jako samodzielna technika terapeutyczna lub jako część kompleksowego programu rehabilitacji. Jej celem jest przywrócenie optymalnego funkcjonowania układu nerwowego, co może przyczynić się do zmniejszenia objawów i poprawy jakości życia pacjenta.
Przeczytaj również: Zaburzenia równowagi
Kiedy stosuje się neuromobilizację?
Neuromobilizację stosuje się w różnych sytuacjach klinicznych, w których występują objawy związane z ograniczeniami ruchomości nerwów obwodowych. Oto kilka przykładów:
- Uszkodzenia nerwów obwodowych. Neuromobilizację można stosować w przypadku urazów nerwów, takich jak skręcenia, uszkodzenia kompresyjne, urazy sportowe, urazy związane z wypadkami samochodowymi itp. Może pomóc w przywróceniu prawidłowej funkcji nerwów i zmniejszeniu bólu.
- Zespół cieśni nadgarstka. W przypadku zespołu cieśni nadgarstka, który powoduje ucisk na nerw pośrodkowy, neuromobilizacja może pomóc w złagodzeniu objawów, takich jak ból, mrowienie i osłabienie mięśni.
- Rwa kulszowa. Neuromobilizację można również stosować jako część leczenia rwy kulszowej, która jest spowodowana uciskiem nerwu kulszowego. Pomaga w uwalnianiu napięcia nerwu i zmniejszeniu bólu.
- Utrata zakresu ruchu spowodowana nerwobólami. W niektórych przypadkach ból nerwowy może powodować ograniczenie zakresu ruchu. Neuromobilizację wykorzystuje się w celu poprawy elastyczności nerwu i przywrócenia pełnego zakresu ruchu.
- Nerwowy spastyczny porażenie dziecięce. Neuromobilizacja może być stosowana u dzieci z nerwowym spastycznym porażeniem, aby poprawić funkcję i zakres ruchu oraz zmniejszyć sztywność mięśni.
Jak przebiega neuromobilizacja?
Proces neuromobilizacji jest złożony i powinien być przeprowadzany przez doświadczonego fizjoterapeutę.
Fizjoterapeuta Poznań przeprowadza początkową ocenę pacjenta, która może obejmować wywiad medyczny, ocenę objawów, zakresu ruchu, siły mięśniowej i innych czynników związanych z problemem neurologicznym. Na podstawie oceny pacjenta fizjoterapeuta identyfikuje konkretne obszary nerwowe, które są problematyczne i wymagają neuromobilizacji.
Pacjent jest ułożony w wygodnej pozycji na stole do fizjoterapii. Może być konieczne dostosowanie pozycji pacjenta w zależności od obszaru nerwowego, który jest docelowy. Fizjoterapeuta stosuje różne techniki neuromobilizacyjne, które obejmują delikatne manipulacje, ruchy i rozciąganie nerwów. Techniki te dostosowuje się do indywidualnych potrzeb pacjenta i obszarów nerwowych, które są zaangażowane.
Podczas neuromobilizacji fizjoterapeuta obserwuje reakcję pacjenta i monitoruje objawy, takie jak ból, napięcie mięśniowe, drętwienie, zmiany w zakresie ruchu itp. Ważne jest, aby pacjent komunikował wszelkie nieprawidłowości lub dyskomfort podczas sesji. Fizjoterapeuta może modyfikować techniki, intensywność i częstotliwość terapii w zależności od potrzeb pacjenta.
